For Glorious Trrrixie!

[Uncommon_Nick, przyzywam Cię!]

Kredke dwa dni temu zachwycał się Celestią przedstawioną w pierwszym odcinku siódmego sezonu, ja tymczasem zostałam całkowicie rozbrojona przez obecną w drugim epizodzie Trixie. Jej zachowanie zostało skrytykowane przez niektórych członków redakcji, dlatego uznałam, że warto wziąć ją w obronę i pokazać, że jest postacią zasługującą na dużą sympatię i stanowi wartościowy dodatek do obsady serialu.

How come it's not working?

Już w pierwszych sekundach widać, że Trixie bardzo stara się nauczyć nowego zaklęcia. Robi to w sposób mało umiejętny, a przy tym wyjątkowo uroczy. Niezależnie od sposobu, w jakim magiczka zabiera się za naukę prawdziwej magii, sam fakt chęci rozwinięcia swoich zdolności świadczy o jej ambicji oraz wpływie, jaki ma na nią znacznie bardziej zaawansowana pod tym względem Starlight.

Woo-hoo-hoo-hoo! I did it, I did it, I did it! Woo-hoo-hoo!

Teacup! Teacup! TEACUP! TEACUP! TEACUP! TEACUP! Powiedzcie, czy ten wielki entuzjazm Trixie nie jest zachwycający? Mam wrażenie, że przypomina ona zachowaniem małe dziecko, które nabywa właśnie nowe umiejętności. Bardzo przejmuje się niepowodzeniami, a gdy już jej się uda, oczekuje pochwał i chce dzielić się swoją ,,niezwykłą” zdolnością z całym otoczeniem. Oczywiście może to być irytujące, ale w tym przypadku podoba mi się, że klacz z takim entuzjazmem podchodzi do nauki.

Real magic! Come on! Be impressed by me!

Nie należy też zapominać, że Trixie jest magiczką nawykłą do występowania przed publicznością – jej zachowanie musi być trochę przesadzone i teatralne, jest też przyzwyczajona do wiwatów ze strony publiczności. Podobnie jak Twilight w pierwszym sezonie, a następnie Starlight w szóstym, Trixie dopiero uczy się, co to znaczy przyjaźnić się z innymi kucykami i jak powinny wyglądać relacje między przyjaciółkami.

A jeśli już mowa o relacjach, to zajmijmy się pierwszą sytuacją, w której Starlight tłumi swój gniew: jest to moment, w którym bardzo zadowolona z siebie Trixie przynosi jej paczkę precelków dla Twilight i z dumą ogłasza ,,problem rozwiązany”. Czy jej zachowanie jest nieznośne? Może i tak, ale według mnie jest przede wszystkim zabawne. Trixie nie przepada za księżniczką przyjaźni i nie ma najmniejszego zamiaru tego ukrywać, a wręcz się tym w pewnej mierze szczyci. Jest to moim zdaniem odświeżające po nieustannym festiwalu przyjaźni, który zazwyczaj serwuje nam serial. Udowadnia też, że nie wszyscy muszą się wzajemnie lubić, a brak sympatii do głównej bohaterki nie czyni z kucyka złoczyńcy – po prostu takie jest życie i nigdy nie będziemy jedną wielką, szczęśliwą rodziną.

Podczas pożegnania Mane6 na peronie jesteśmy świadkami kolejnych małych złośliwostek magiczki – jak ja ją za to lubię! Mere ostatnio stwierdził, że mam upodobanie do wrednych postaci i muszę przyznać mu tu rację. Bycie miłym jest po prostu zbyt... nudne.

Następną sytuacją, w której widzimy czerwoną chmurkę złości Starlight jest moment, w którym przyjaciółka beztrosko wspomina jej złe uczynki z przeszłości. I przyznam, że tutaj naprawdę nie rozumiem tej złości – w końcu wszystko, co mówi Trixie jest prawdą, w dodatku nie robi tego w ramach wypominania, nie ma pretensji – po prostu wspomina pewne fakty z przeszłości.

Jeśli zaś chodzi o jej ogólną postawę, to ponownie rozbawiły mnie pewne wypowiedziane przez nią zdania: ,,We can do this, 'cause we're amazing, and magic is friendship and stuff.” oraz cudowne ,,Teach away, mini-Twilight.”, czyli kolejne sposoby na wyśmiewanie się z księżniczki. Oj Trixie, Trixie, ty chyba nigdy się nie zmienisz.

Ta-da.

Kolejny wybryk Trixie to zniknięcie magicznego stołu, skwitowane tak, jak na powyższym obrazku. W czasie, gdy Starlight nerwowo krąży i dramatyzuje, drugi jednorożec siedzi rozwalony na kryształowym tronie (oczywiście należącym do Twilight). Można to interpretować jako wyraz lekceważenia dla powagi sytuacji, ale czy drugi spanikowany kucyk poprawiłby jakoś sytuację? Trixie jest chętna do pomocy w poszukiwaniach, po prostu nie uważa za słuszne, by okazywać przy tym nadmierne zdenerwowanie.

You never get mad at me.

Ta pewność siebie Trixie jest rozbrajająca. Równocześnie warto zauważyć, że choć przed chwilą śmiała się z magii przyjaźni, to teraz ukazuje sporą wiarę w jej moc. W końcu najlepsze przyjaciółki nigdy się nie kłócą, prawda? Prawda?

W czasie poszukiwań Trixie dalej wykazuje się zaskakującym spokojem (lub jak powiedzieliby hejterzy: lekceważeniem), zastanawiając się nad zakupem broszki i podjadając orzeszki. Chciałabym jednak zauważyć, że równocześnie jest bardzo miła dla przepytywanych kucyków, co świadczy o jej przemianie – nie próbuje nikomu udowodnić swojej wyższości ani sprawić przykrości w inny sposób. Tym razem to Starlight jest dość oschła w stosunku do otoczenia, ale raczej trudno ją za to winić, stres i rzucane raz po raz zaklęcie uspokajające negatywnie wpływają na umiejętności społeczne.

Because you seem a little, uh, what's the word... "lch-bh-ba".

Nie można zarzucić Trixie braku troski o przyjaciółkę – pyta ona, czy wszystko jest ze Starlight w porządku. A że robi to w swój własny, mocno specyficzny sposób? No ja przepraszam, ale czy to nie za to właśnie Glimglam tak polubiła magiczkę? Jest ona z pewnością oryginalną klaczą i jednak na miejscu Glimmy wolałabym spędzać z nią, niż z trzęsącą się nad wszystkimi Fluttershy. W tym miejscu chciałabym przypomnieć, że Trixie jest w tej całej przyjaźni nowa. Wcześniej nie zwracała uwagi na uczucia innych kucyków i jeśli teraz o nie pyta, po czym dostaje odpowiedź ,,wszystko w porządku”, to przyjmuje, że rzeczywiście tak jest. W końcu przyjaciele się nie okłamują, czyż nie?

Inną rzeczą, którą warto zauważyć jest to, że w sytuacji zagrożenia Trixie bez wahania zwraca się po pomoc do Starlight. Wierzy, że przyjaciółka jej pomoże, wierzy w jej umiejętności. 

I... I-I'm sorry.

Na koniec widać kolejną zmianę w Trixie – potrafi przyznać się do błędu i szczerze przeprosić. Równocześnie utwierdza Starlight w przekonaniu, że jest jej prawdziwą przyjaciółką i podkreśla, za co ją tak ceni. To piękne zachowanie, z którym rzadko można się spotkać, a które potrafi zdziałać cuda, jeśli chodzi o poprawę humoru i podniesienie poczucia własnej wartości. Szczerze wypowiedziane do przyjaciółki słowa, w których podkreśla jej unikalność – albo się mylę, albo Trixie jednak całkiem nieźle umie w przyjaźń.

If we learned that lesson, how will we ever have fun?

Jeszcze jedna rzecz, która tak spodobała mi się w Trixie w tym odcinku, to ostatnie wypowiedziane przez nią zdanie, zacytowane pod powyższym obrazkiem. Cieszy mnie, że Trixie po przemianie pozostaje sobą, lekko złośliwą i lekko nieodpowiedzialną klaczą, która lubi od czasu do czasu spowodować trochę zamętu i podrażnić się z Twilight. Udowadnia nam, że nie trzeba być ideałem, by móc być dobrym przyjacielem oraz że nie każda przyjaźń musi być taka sama.

Podsumowując, lubię Trixie za jej przesadny manieryzm, za brak uwielbienia dla księżniczki przyjaźni, za złośliwość i niechęć do podporządkowywania się zasadom. Uważam, że jej postać powinna pojawiać się jak najczęściej, ponieważ stanowi świetne uzupełnienie głównych bohaterek, wnosząc przy tym świeżość i sporo humoru w przygody małych kucyków.

[Teacup!]

[Teacup!]

[Trrrixie!]

Post sponsored by Equestria Daily Ltd.