Awantura o kuce: nowe rasy

Czy wprowadzanie kolejnych ras do serialu jest dobrym pomysłem?

Na przestrzeni sezonów serial „My Little Pony: Friendship is Magic” ulegał wielu zmianom, wśród których można wymienić między innymi pojawienie się nowych lokacji, wprowadzenie kolejnych postaci, a także ras czy gatunków. Wszystko to wprowadza różnorodność, która teoretycznie jest zaletą – nie chcielibyśmy przez siedem sezonów oglądać dokładnie tego samego. Jednak po tym, co mieliśmy okazję zobaczyć w filmie, a także na trailerze nadchodzącego sezonu, być może czas się zastanowić, czy jednak nie należałoby przypomnieć twórcom, że „co za dużo, to niezdrowo”.

Na dobrą sprawę twórcy dopiero niedawno zdecydowali się powiększyć serialową „menażerię” i przerysować od nowa mapy świata. Choć serial robił to powoli, przełomem był film, gdzie dostaliśmy więcej nowości niż w kilku sezonach wcześniejszych. Trailery związane z sezonem ósmym wydają się kontynuować ten motyw i iść w dobrym kierunku. Dokładniejsze poznanie nowych ras, nowe miejsca na mapie, które – mam nadzieję – zostaną pokazane, są długo wyczekiwanym powiewem świeżości. I choć może faktycznie „co za dużo, to niezdrowo” to jednak należy pamiętać, że „od przybytku głowa nie boli”.

A właśnie, że może rozboleć. Gdy zaczynaliśmy oglądać serial, przyciągnęły nas do niego urocze, kolorowe kucyki. Poznawaliśmy ich przygody i obserwowaliśmy rozwijające się przyjaźnie: wszystko zgodnie z tytułem „My Little Pony: Friendship is Magic”. Dostaliśmy więc kucykowe księżniczki i kucykowy świat z uroczo skucykowanymi nazwami geograficznymi. To właśnie dla Equestrii zaczęliśmy sięgać po kolejne odcinki. I choć zgodzę się, że początkowo dodatki w postaci Gildy czy smoków wydawały się bardzo ciekawe, to mam wrażenie, że wraz z upływem czasu ras zrobiło się za dużo. Świat kucyków przestał być światem kucyków, a serial stracił na unikatowości.

A właśnie, że nie. Gdy jednak kontynuowaliśmy oglądanie, świat kucyków stawał się zdecydowanie zbyt ciasny, a problemy związane z przyjaźnią stały się powtarzalne. Dochodziło do sytuacji, w których dany kucyk nie wyciągał żadnej lekcji i w przyszłych odcinkach pojawiał się ten sam problem. Małe kucyki zostały też przedstawione jako łagodne i przyjazne stworzonka i nagła zmiana ich charakterów byłaby kiepskim pomysłem. Wyobrażasz sobie kuce zachowujące się jak jaki? Ile trzeba by stworzyć ich nowych rodzajów? A tymczasem mamy trzy (cztery, jeśli liczyć kryształowe kucyki jako osobne i pomijając alicorny jako rasę oczywiście) rasy kucyków – unikatowe rasy. I jeśli chodzi o kucyki, to w zupełności wystarcza. W poszukiwaniu świeżości należy udać się poza świat kucyków, tworząc całkiem odmienne stworzenia. Z ich zwyczajami, zachowaniem i problemami tak odmiennymi od equestriańskich. Daje to nowe możliwości, tak jeśli chodzi o relacje z kucykami, jak i te między nowymi rasami. A dzięki temu świat żyje!

Może i żyje, ale jakim cudem? Jak sam wspomniałeś, każda rasa zachowuje się inaczej, tworząc karykaturalne stereotypy. Jaki są mało inteligentne i niezrównoważone, hipogryfy mają ADHD, a gryfy to wyjątkowe wredoty. Cała rasa zachowuje się w podobny sposób, brak indywidualnego podejścia do postaci, co widać doskonale u uczniów Szkoły Przyjaźni – każde z nich ma najbardziej typowe cechy swojej rasy.
Zupełnie nielogiczne są też „kraje” zamieszkane przez poszczególne rasy. Mamy wioseczkę jaków, które nie potrafią nawet odkopać jej spod śniegu po zejściu lawiny, mamy wioskę/obozowisko podmieńców, które dumnie nazwane zostaje Imperium, mamy podupadłe miasto gryfów i nieco mniej podupadłe podwójne miasto hipogryfów. Jak to ma się do Equestrii, która zajmuje duży obszar, na którym usytuowane są liczne miasta i wioski? Jakim cudem Celestia boi się wybuchu wojny z wioseczką zamieszkałą przez 30 może jaków? Przecież to tak, jakby Niemcy obawiały się Luksemburga. I nie mówię tu nawet o państwie, a raczej mieście. Jeśli chce się rozszerzać świat przedstawiony, to należałoby to robić sensownie i z pomysłem, logicznie uzasadniając istnienie kolejnych państw.

Dokładnie, każda rasa zachowuje się inaczej. Każda z nich ma swoje unikatowe zwyczaje, nawet jeżeli jest to dewastacja wszystkiego wokół i lepienie chatek z błota. A uczniowie, mimo „ciążących” nad nimi „rasowych” wad, szybko znaleźli ze sobą wspólny język. Nowe krainy? Jaki wydają się czuć dobrze u siebie i wioska nadal istnieje. I z tego, co pamiętam, to Twilight bała się wojny z nimi (i to też bardziej jako poniesienia porażki w próbie zaprzyjaźnienia się z nimi), nie Celestia, a całość była inicjatywą Twilight. A wściekłe jaki mogą sobie krzyczeć, co tylko chcą. Podobnie jak wściekli Luksemburczycy:). Podmieńcy dopiero tworzą swoje państwo, a sam Thorax nabiera doświadczenia w rządzeniu „nowymi” podmieńcami. O ile góra Aris bardzo podupadła po ucieczce w odmęty oceanu, to podwodne królestwo robi wrażenie. Czy te krainy są nielogiczne? Nie sądzę. Za to wszystkie mają podobny „problem” – mieszkańcy żyli w izolacji i zamknięciu na Equestrię, i dopiero teraz otwierają się na „cywilizowany” świat.

Pisząc, że państwa są nielogiczne, miałam na myśli ich rozmiary. W premierze ósmego sezonu to właśnie Celestia wydawała się przerażona wywołaniem konfliktu między Equestrią a innymi krajami, które w większości w żaden sposób nie mogłyby jej zaszkodzić. Księżniczka była bardzo uległa i mało władcza, podczas gdy według mnie powinna zajmować najwyższą pozycję spośród zebranych władców (chociażby ze względu na fakt, że wznosi to całe słońce). Stosunki międzynarodowe są więc moim zdaniem zupełnie bez sensu i mogły zostać znacznie lepiej przemyślane. Podobnie jest zresztą z mapą świata, na której strefy klimatyczne układają się w niemal zupełnie losowy sposób. Owszem, na północy i południu jest najwidoczniej zimno, ale za to w okolicach równika jest klimat umiarkowany/podzwrotnikowy, zaś w równych odległościach od niego można spotkać zarówno zielone lasy czy pola uprawne strefu umiarkowanej, jak i gorącą, bezlitosną pustynię. Ponownie mamy do czynienia z sytuacją, w której scenarzyści chcieli dodać coś więcej, ale nikt im nie powiedział, że przed dodaniem do świata przedstawionego nowych elementów należałoby je wcześniej przemyśleć i dopasować do istniejących już fragmentów.
Podsumowując, moim zdaniem dodanie do „My Little Pony” nowych ras i krain nie byłoby wcale głupim pomysłem, gdyby twórcom serialu chciało się przysiąść i przemyśleć nieco sprawę, budując jakiś w miarę spójny świat. Zamiast tego część ras została wprowadzona pod postacią jednego przedstawiciela, którego charakter przejęła potem niemal cała rasa. I albo mi się wydaje, to się nazywa lenistwo…