Obiady Czwartkowe #6 - "Wasze autorytety"

Obiady czwartkowe - nowa seria dyskusyjna ukazująca się regularnie co tydzień, o stałej godzinie (czytaj 17:00) o charakterze kulturalnym.

Dzień dobry kochani czytelnicy. W poprzednim poście dyskusyjnym doczekałem się od was wielu interesujących komentarzy. Wasze wypowiedzi były naprawdę rozbudowane i bardzo mnie cieszy, że kilku z was zabrało głos. Jeden mnie szczególnie zainteresował. Midnight napisała:

Podziwiam, że postanowiłaś się zmienić. Ja też mam poczucie, że jestem "inny", niż reszta ludzi, których spotykam na co dzień. Nie jestem na bieżąco, nie wiem co jest teraz "modne" i też czuje się w towarzystwie jak idiota. Wiem, jak bardzo jest to przykre i co musisz przechodzić, ponieważ miałem podobne doświadczenia. Dopiero po wielu latach, sam postanowiłem wyjść ze swojej "skorupki". Uważam, że podjąłem słuszną decyzję i jestem z tego powodu szczęśliwy. Kiedyś, podobnie jak wielu młodych ludzi, przechodziłem trudny okres. Życie wydawało mi się bez sensu, gdzie się nie obejrzałem byłem wyśmiewany i nękany. Nie życzyłbym tego nikomu, bo to jest po prostu okrutne. Gdzieś na początku studiów, koledzy z mojej grupy coś głośno rozmawiali o "My Little Pony", o "Rainbow Dash", a na tablicy ktoś narysował księżniczkę Celestie. Zdziwiło mnie, że takie stare konie oglądają "bajkę dla dzieci", lecz potem sam byłem zaciekawiony. Obejrzałem pierwszy odcinek, potem drugi, aż obejrzałem cały pierwszy sezon w kilka dni. Później wstąpiłem do fandomu Bronies. Odżyły moje dawne pasje, miałem z kim rozmawiać na interesujące mnie tematy, rozwijałem umiejętności, poznałem wielu różnych ludzi i każdy miał inne spojrzenie na pewne sprawy. Zainspirowała mnie księżniczka Luna, ponieważ pokazał mi, że na tym świecie nie ma sprawiedliwości, a o pewne rzeczy trzeba po prostu walczyć, bo jeśli się podamy, to zginiemy. Dziękuje Midnight za opinie.

To jest bardzo ciekawe, że niby, taka "głupia, dziecinna, kolorowa, infantylna bajka o pastelowych taboretach, kolorowych osiołkach, piszczących misiach z pokemonami dla sześcioletnich przedszkolaków", a bawi i inspiruje dorosłych facetów, a przed zajęciami jest głównym tematem rozmów na studiach. Czy któryś z was piszę pracę dyplomową z psychologii? Pomysł na temat pracy doprawdy prześwietny. Jednak niewielu studentów psychologii podejmuje się takiego tematu, z obawy przed wyśmianiem przez swoich promotorów. Sam przyznam, że to naprawdę "przezabawny" temat do pracy, lecz niepoważny.

Jak to pan nie chce przyjąć mojej pracy o kucykach?

Czy któryś z was ma podobne doświadczenia z "magią przyjaźni"? Czy macie własne "kucykowe" autorytety z serialu? Inspiruje was, nie wiem, Luna, Celestia, Twilight, Pinkie Pie, Rainbow Dash, bo ma tęczową grzywę, a może Applejack, bo jest bardzo pracowita? A może wasze autorytety są bardziej realne? Podziwiacie kogoś, kto was inspiruje do działania, jest waszym wzorem do naśladowania, może spotykacie go na co dzień? Nie bez powodu zadałem pytanie o "realnych autorytetów", wcześniej pytając o autorytety z "bajki dla dzieci". Chciałbym, żeby te nasze serie dyskusyjne dały wam do myślenia, choćbym nie wiem, jak bardzo pisał niezrozumiale. Nie uważam się za eksperta w tej materii, bo zawsze mam wrażenie, że mogłem to zrobić lepiej, napisać to "trochę" inaczej, użyć innych słów. Zadajcie sobie teraz pytanie, kogo podziwiacie i tym razem nie pytam o postać z kreskówki, a o kogoś, kogo znacie z życia. Opowiedzcie mi, czy to jakiś "fajny", sympatyczny nauczyciel, który prowadzi takie ciekawe lekcje, że nie wracacie do domu zestresowani...

... a może tym "autorytetem" jest ktoś z waszej rodziny?