Co łączy Monster High i MLP

Dziś mam dla Was coś nowego. Jedna z naszych czytelniczek, znana fandomowa artystyka i prewatcherka prac na naszym blogu - Blackie, napisała artykuł, który właśnie w tym poście mam przyjemność umieścić. Temat ciekawy i warto się nad nim pochylić.

Dziękuję ci bardzo, Blackie, za podzielenie się swoim punktem widzenia. Zapraszam do czytania artykułu i komentowania.

Co łączy Monster High i MLP:FiM?

Pomysł na ten artykuł zrodził się w mojej głowie już jakiś czas temu, kiedy na FGE opublikowano tekst na temat błędów w filmie „MLP: Equestria Girls”. Pamiętam, że padło tam dość niepochlebne porównanie do Monster High, którego nie przytoczę dokładnie, bo jestem zbyt leniwą bułą, żeby ów zwrot odszukać. W każdym razie, od tego czasu zdarzyło mi się kilkukrotnie przekonać, że wśród wielu fanów MLP panuje niezbyt dobre zdanie na temat konkurencyjnego serialu produkowanego przez Mattel. Ponieważ sama jestem wielbicielką obydwu, nie do końca rozumiem tę niechęć. Zwłaszcza, że jak postaram się za chwilę udowodnić, obie produkcje łączy wiele wspólnych (bardzo pozytywnych) cech.

Na początku fakty techniczne: Hasbro oraz Mattel to giganci przemysłu zabawkarskiego i praktycznie dwie największe firmy tego typu w USA. Od lat konkurując ze sobą, idą łeb w łeb, jeśli chodzi o procentowy udział w statystykach sprzedaży, i nie przychodzi mi do głowy żadna firma, która mogłaby im zagrozić. Obie serie (Monster High i MLP:FiM) powstały w tym samym czasie, a mianowicie w 2010 roku. Mattel wyprzedził Hasbro o kilka miesięcy, ponieważ pierwsze internetowe odcinki serialu promującego nową linię zabawek pojawiły się już w maju, podczas kiedy MLP zaczęto emitować w październiku. 

W przypadku obu firm oraz marek serial służył (i służy) głównie promocji lalek, figurek i gadżetów. W mojej osobistej opinii Mattel jako pierwszy zaczął tworzyć filmy, które nie wskazywały jednoznacznie na swoją wyłącznie promocyjną formę. Mam tutaj na myśli serię pełnometrażowych bajek z Barbie, które uważam za trochę bardziej rozbudowane i kreatywne niż dotychczasowe produkcje Hasbro (takie jak trzecia generacja MLP czy Transformers). Niemniej jednak, zarówno epizody MH jak i serial MLP:FiM łączy fakt, że oprócz reklamy stanowią po prostu sympatyczną rzecz do oglądania. W obu produkcjach charaktery postaci zostają porządnie nakreślone, obie łączy dobry dubbing oraz spora ilość gagów, żartów i mrugnięć do widza.

Różni je odmienny target, ponieważ MLP z założenia miało być skierowane do młodszego widza (choć jak wszyscy wiemy, w tej chwili trochę się to zmieniło). MH od początku jest marką nastawioną głównie na młodsze nastolatki. Dlatego serie przekazują nieco inne wartości: MLP skupia się na magii przyjaźni, podczas kiedy MH głównie opowiada o tym, że należy być sobą i nie wstydzić się swojej odmienności. Ale… czy podobnej ideologii nie przekazują także kucyki? Chociażby w odcinku z Diamentowymi Psami, kiedy przekonujemy się, że Rarity jako dama nie jest wcale słabsza czy mniej zaradna od swoich przyjaciółek. Z kolei w Monster High pojawia się Cleo de Nile, złośliwa, narcystyczna córka mumii, która jednak jest w stanie wiele poświęcić w imię przyjaźni i żeby chronić najważniejsze dla siebie osoby niejednokrotnie musi stawać w konflikcie z rodziną czy wpajanymi jej wartościami. Tutaj dodatkowy plus dla firmy Mattel, która poza serialem prowadzi na szeroką skalę akcję propagującą indywidualizm i dumę z własnej odmienności czy wyjątkowości. Biorąc pod uwagę, że dzieci czy nastolatkowie dokonują ostracyzmu z najbardziej błahych powodów, propagowanie takich poglądów może zdziałać wiele dobrego. 

Pozwolę sobie także wtrącić małą dygresję. Spotkałam się kilkukrotnie z opinią, że Monster High nie nadaje się dla dzieci, ponieważ bohaterowie to potwory czy straszydła ze znanych mitów, opowieści i horrorów. No cóż… Argument ten uważam za nietrafiony, ponieważ mimo dziwnego wyglądu czy „potwornych” koneksji rodzinnych, postaci z Monster High nie są straszne. To tak, jakby ktoś zarzucił Ulicy Sezamkowej, że była przerażająca, ponieważ Liczyhrabia był wampirem. Wierzcie mi, dzieciaki gorsze rzeczy widują w telewizji czy w szkole, niż w kreskówce o wampirze-wegetariance czy córce wilkołaka.

Na korzyść MLP przemawia długość odcinków. Webisody Monster High mają zaledwie około 2-3 minuty, podczas kiedy kucykom daje się zwykle około 20 minut. Dzięki temu bohaterki MLP mają szansę na lepiej rozwinięty charakter i przeszłość. Odcinki MH zazwyczaj składają się z krótkich gagów i kilku żartów słownych, przez co osobowości bohaterów można streścić w kilku przymiotnikach. Tutaj jednak z pomocą przychodzą filmy pełnometrażowe (póki co doczekaliśmy się ośmiu, kolejne dwa mają wyjść wkrótce), gdzie zarówno fabuła, jak i same postaci są znacznie rozbudowane. 

Zarówno czwarta generacja MLP jak i Monster High mają przede wszystkim fantastycznie przygotowane projekty postaci. Kreatywne, pomysłowe, z nawiązaniem do ikon popkultury czy kultowych potworów, stanowią rdzeń popularności obu serii. Osobiście narzekam na anatomię bohaterek MH, co nie zmienia faktu, że lalki w sklepie mijam z taką samą fascynacją i pożądaniem co figurki kucyków. (Nie przesadzam, to ja jestem tym freakiem co maca pudełka w supermarketach) Mattel i Hasbro oferują nam całą gamę porządnie wykonanych gadżetów użytkowych czy kolekcjonerskich, a fandomowi artyści dokładają drugie tyle. Dla mnie kolekcjonowanie figurek czy naklejek to spora część bycia pegasis, i myślę, że nie tylko w moim przypadku tak to działa.

Coś już wcześniej wspominałam o dubbingu, ale chciałabym to rozwinąć tutaj. W mojej opinii zarówno MLP jak i MH mogą pochwalić się fantastycznymi, charyzmatycznymi aktorami głosowymi (a przynajmniej w oryginalnej wersji, bo od polskiego dubbingu MH gorszy jest tylko dubbing Winx). Moimi faworytkami w przypadku Monster High są Operetta oraz Abbey Bominable (kto nie słyszał, niech zerknie na youtube – zwłaszcza Operetta jest świetna ze swoim nowoorleańskim akcentem). W MLP uwielbiam Rarity oraz postaci dubbingowane przez Andrew Francisa: Braeburna i Shining Armora. Jeśli nie wierzycie mi na słowo, że głosy w MH są tak dobre jak u kucyków – sprawdźcie to sami, gorąco zachęcam.

Podsumowując: podobieństw między obiema seriami jest naprawdę wiele. Jeśli przymkniecie oko na to, że Monster High to konkurencja dla waszej ulubionej marki Hasbro, możecie spędzić całkiem sporo fajnego, satysfakcjonującego czasu na oglądaniu serialu, z którym do tej pory nie mieliście styczności. Jeśli widzieliście produkcję Mattel i jej nie lubicie – podzielcie się ze mną swoimi powodami, bo faktycznie jestem tego ciekawa.