Obiady Czwartkowe #8 - "Ścieżki dźwiękowe ze znanych filmów"

Obiady czwartkowe - Seria dyskusyjna ukazująca się regularnie raz w tygodniu o 17:00. Poruszane tematy nie są ściśle powiązane z kucykami, czy fandomem, a jedynie lekko do nich nawiązuje.

Witam was serdecznie na dzisiejszym obiedzie czwartkowym. Dzisiaj porozmawiamy o muzyce filmowej. Zanim jednak przejdziemy do meritum, chciałbym najpierw dokończyć poprzednią dyskusję i zamknąć temat "fandomu", gdyż pojawiły się głosy, jakoby zmieniłem grupę odbiorców. Poniżej znajdziecie fragment o muzyce filmowej. W poprzednim poście Tomek Kościelniak napisał:

Nic nie szkodzi, ta seria sama się zrobiła chaotyczna. Wielu z nas są takimi samymi ludźmi jak każdy inny, jedni mają swoje lepsze, inni gorsze dni i też zdarza nam się popełniać błędy. Zdarza się, że dobrzy kumple wytykają sobie nawzajem błędy, a niekiedy sobie dogryzają. Skąd w nich taka złość? Przecież się znają tyle lat, a ma ich poróżnić byle sprzeczka? Jacy są z nich kumple? Powracając do twojej wypowiedzi, twórcy też są ludźmi i mają swoje problemy, które muszą rozwiązać, a nie przeżywać. Każdy z nas ma swoje życie, co niekiedy przekłada się na aktywności w sferze twórczości fandomowej i stąd odbiorcy mają niekiedy dziwne wrażenie, że są ignorowani lub lekceważeni. Za niedługo w naszym kraju zawita wiosna, rozkwitną przebiśniegi i zaleje nas fala... upałów. To zabawne, że w czasie zimy tęsknimy za "ciepłym" latem, a kiedy przychodzi lato zaczynamy tęsknić za "chłodną" zimą. Nie widzę sensu przeżywać tego, jak było kilka lat temu, tak samo nie widzę sensu przeżywać zeszłorocznej zimy czy lata, bo kiedy było lato, ludzie narzekali na upały, kiedy "zaskoczyła" zima ludzie narzekali na mróz, podobnie w czasie tak zwanej "złotej ery" fandomu, która z biegiem czasu obrosła legendami, tam też ludzie narzekali i wykłócali się o głupoty. Dla jednych będzie nostalgią, dla innych iście historyczną epoką, o której mogą się dowiedzieć od starych koni, a dla innych będzie bolesnym okresem i nie będą chcieli do tego wracać. Nie wpatrujcie się ślepo w przeszłość, bo ona nie była znowu aż tak wspaniała jak wam opowiadają starzy wyjadacze, ani nie przepowiadajcie strasznej przyszłości, jakiś chorych, ciemnych wizji, końcu fandomu, "umierającego fandomu" notabene jest to stary, przejedzony, głupi tekst. W taki sposób zachowują się tylko fanatycy religijni, nawiedzeni, chorzy psychicznie, schizofrenicy, którzy się po prostu boją wszystkiego, boją się nawet żyć. A boją się, gdyż są słabymi tchórzami, którzy zastraszają wszystkich dookoła, popadając w jeszcze większe paranoje. Swoje problemy przeżywają, zamiast je rozwiązywać. Histeryzują o "końcu świata", "nagłej śmierci" i "upadku cywilizacji", bo dla nich świat przypomina Fallout czy inny Dead Island. Nie wychodzą ze swojej twierdzy z poduszek, bo wolą siedzieć i nic nie robić ze swoim życiem, do tego narzekać i mieć pretensje do całego świata. To jest chore. Każdy nasz czyn ma swoje konsekwencje, za które musimy brać odpowiedzialność, bo tak robią dorośli ludzie, a nie dzieci, które jak przykładowo coś zniszczą, nikt ich nie gani, ponieważ jako dzieci muszą się wyszaleć. U nas muszą się "rozbrykać" jako małe, słodkie koniki, a potem są zdziwione, bo ich życie nie wygląda jak w Equestrii, przez co są zmuszone uciekać od problemów w "świat fantazji", bo po prostu nie umiejąc brać odpowiedzialności za swoje czyny i wolą się "brykać" w krainie tęczy, tracąc przy tym kontakt z rzeczywistością. To jest chore.

Kiedy naszą przyszłość widzimy w ciemnych barwach, po jakimś czasie ona się urzeczywistnia, staje się realna, a potem przyjdzie nam żyć w koszmarze, który sami wyśniliśmy. Jednak przyszłość ma to do siebie, że można ją kreować! To od nas zależy, jak będzie wyglądać, jesteśmy w końcu istotami o wolnej woli, a to jak będzie za kilka lat, zależy wyłącznie od nas, od naszych czynów, tego, co robimy teraz, a nie co zrobimy za X czasu i to wszystko leży w naszym interesie. Nasz fandom rozkwitnie, a to czy to się tak stanie zależy tylko wyłącznie od WAS. Pomyślcie, co moglibyście zrobić teraz, nie co zrobicie za X czasu, bo z takim zwlekaniem nic wam się w życiu nie uda.

Wystarczy mojego przynudzania. Dziękuje Tomku za twoją wypowiedź. 

Muzyka filmowa

(z prawdziwych, normalnych filmów)

A teraz przejdźmy na nowy tor naszych konwersacji, notabene planowałem je od dawna, lecz dotychczasowe pisanie niniejszych postów były dla mnie dość kłopotliwe, co pozwolę sobie usprawiedliwić napiętym planem dnia, porozmawiajmy o muzyce, bardziej uściślając moją koncepcję, interesowałyby mnie wasze opinie na temat ścieżek dźwiękowych ze znanych dzieł światowej kinematografii.

Zacnie mości hrabio.

Czy ktoś z was słyszał o Vide Cor Meum Patricka Cassidy'ego? Jest to utwór bazujący na "La Vita Nuova" Dantego. Ten piękny utwór możemy usłyszeć w filmie "Hannibal" Ridleya Scotta z 2001 roku, nadający mu wyjątkowy klimat i mroczną atmosferę. Postać seryjnego psychopaty wydaje się odczłowieczona, niemalże demoniczna. A trudno sobie wyobrazić straszniejszego mordercę, niż kogoś, kto wydaje się spokojnym, życzliwym, inteligentnym człowiekiem, zdobywającym zaufanie innej osoby, niekiedy budując znajomość miesiącami, czy nawet latami, tylko po to, by w odpowiednim momencie ją zamordować, kiedy się tego najmniej spodziewa.

Utwór Vide Cor Meum można także usłyszeć w dramacie historycznym "Królestwo Niebieskie" z 2005 roku. W scenie śmierci króla Jerozolimy - Baldwina IV Trędowatego puszczony w tle utwór ma inny wydźwięk. Nie wzbudza w nas poczucia grozy i zagrożenia, a raczej współczucie z powodu śmierci jednej ważniejszych postaci z punktu widzenia fabuły. 

Patrick Cassidy - Vide Cor Meum

Inny z moich ulubionych motywów muzycznych jest Now We Are Free Lisy Gerrad, który możemy usłyszeć w filmie "Gladiator" (2000). Jest on naprawdę magiczny, niemalże mistyczny. Czaruje nas rytmiczną nutą i pięknym śpiewem dawno wymarłego języka. Możemy przez chwilę obcować z czymś tajemniczym, egzotycznym, jak przy słuchaniu starej powiastki z ust bajarza opowiadający historie zamierzchłych, zapomnianych czasów. 

Lisa Gerrard - Now We Are Free

Nie sposób nie wspomnieć o utworze A way of Life Hansa Zimmera z filmu "Ostatni Samuraj" z 2003 roku. Jest kolejnym przykładem tego, jaką piękną muzykę możemy usłyszeć w filmach, choć nieraz nie zdajemy sobie z tego sprawy. Nie musiała być bardzo rozbudowana, czy skomplikowana, prostota tego utworu najbardziej porusza, ponieważ została dobrze skomponowana, a to wymaga pewnych umiejętności, artystycznej wrażliwości i doświadczenia. Hans Zimmer jest w tym mistrzem i za to go najbardziej podziwiam. 

Hans Zimmer - A way of Life

Hans Zimmer skomponował także muzykę do takich filmów jak Incepcja, Interstellar, Sherlock Holmes czy nawet Król Lew!

A jakie są wasze ulubione ścieżki dźwiękowe?