Obiady Czwartkowe XIV

"Kid, unicorns can't see into your heart. All ours dumb horns can do is glow, point into the nearest rainbow and play rave music" 

Całkiem sporo czasu zajęło mi zrozumienie faktu, że ta seria nigdy nie będzie miała uporządkowanej struktury czy tematyki, a jakiekolwiek próby skierowania jej na stały tor zawsze kończyły i najpewniej będą kończyć się porażką, prędzej bądź później. Nie mówię od razu że to coś złego, po prostu wymaga ode mnie trochę więcej pracy i uwagi dla serii którą ostatnio zaniedbywałem. Chciałem zdegradować Obiady do typowego bajdurzenia o starych filmach, aby łatwiej mi się je prowadziło, ale tak teraz, jak i w każdym innym przypadku, spaliło to na panewce. Obiady muszą być płynne... Muszą być zupą!

Mój mały problem, czyli siedem sezonów.

Tak, nadszedł ten dzień, albowiem w końcu poruszamy bezpośrednio sprawę taboretową. Wypadałoby, biorąc pod uwagę, że w ciągu całej tej serii nie padło nawet jedno imię bohaterek, a publikacje ukazują się na blogu o no tabene kucykach. Trzeba zrobić administracji zadość i podziękować za miejsce pracy, czyż nie? Zaczynajmy.

Aż do daty premiery, nikt nie był do końca pewien co Hasbro majstruje przy czwartej generacji. Dziwiło użycie Flasha jako głównego silnika do animacji, nazwisko Faust przy tytule głównego producenta jak i zgromadzona wokół niej grupa scenarzystów. Pojawiały się kontrowersje, paru krytyków "automatycznie skreśliło" serial ze swojej listy widząc same tylko obrazki przy produkcji, a artykuły o domniemanym seksizmie podczas kreacji postaci podburzały publikę. Z tego powodu, wielu ludzi czekało aby zobaczyć najnowsze kucyki i przekonać się o co chodzi z tym całym medialnym łoskotem wobec prostej kreskówki.

To, że MLP wzięło internet z całkowitego zaskoczenia nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć - serial implodował w internecie, z początku oczywiście jako internetowy troll, ale z czasem wyewoluowała stała grupa fanów, której szeregi cały czas zasilali nowo przybyli internauci, zaciekawieni fenomenem.

Mineły lata. Ludzie zaczęli odchodzić, początkowy impet fanbase'u został już całkowicie zużyty, ale serial wciąż trwa, a nawet doczekał się spin-offów, które teraz też uzyskają spin-off. I...

I tego właśnie nie rozumiem. Nie rozumiem dlaczego serial wciąż cieszy się oglądalnością. Z okazji początku kolejnego sezonu, chciałbym zapytać was: Po co?

"My little Pony" jest unikalnym serialem. Mądrym, lecz subtelnym w swej mądrości, z porządnie wykreowanymi postaciami i uniwersum. Solidnie napisany, solidnie wykreowany i kultywujący kojący, baśniowy klimat. Jest niczym dorosły, w pełni oddany zabawie z dzieckiem - piękny. Obejrzenie go po raz pierwszy wciąga cię w niezrozumiałą chęć obejrzenia kolejnego odcinka, a po nim kolejnego i kolejnego... Jest to niezwykłe doświadczenie i stanowi jeden z mocniejszych atutów serialu. Aczkolwiek, gdy amok już schodzi  zaczynasz dostrzegać prostotę serialu - najbardziej oczywiste zakończenie jakie przychodzi ci do głowy pod czas odcinka najczęściej jest dokładnie tym zakończeniem, które wykorzystują twórcy, Trochę rozczarowujące,ale oczywiście do przełknięcia.

 Ciężko mi powiedzieć, czy to  z każdym kolejnym sezonem pojawiało się coraz więcej odcinków które zamiast struktury otwartej, nieoczywistej dla widza, przyjmują jedną, liniową konstrukcję, czy też po prostu ja zacząłem ją lepiej dostrzegać, w każdym razie udało mi się wychwycić pewną prawidłowość, którą przestrzega serial.

1. Wprowadzenie pokazujące wejściową sytuację do problemu.
2. Przedstawienie problemu.
3. Bohater otrzymuje wybór między moralnym go rozwiązaniem bądź niewłaściwym wyjściem.
4. Oczywiście wybiera to drugie, po czym serial przyjmuje budowę tragedii - bohater zmierza ku swojej niechybnej porażce, nie przyjmując do wiadomości własnego błędu.
5. Oświecenie bohatera poprzez wyeksponowania jego błędu do ekstremum (Molier się kłania).
6. Przebaczenie i zadośćuczynienie.

 Po zdaniu sobie sprawy z tego schematu, gdzieś mniej więcej w sezonie czwartym, przez chwilę straciłem wiarę w serial, lecz na horyzoncie widniał już sezon piąty, który obiecywał podróż, odkrywanie nowych terenów, coś czego jeszcze nie widzieliśmy! Może doczekamy się na stałą linię fabularną, coś więcej niż jakaś skrzynka i jej klucze! Może postacie, które okazały się bardzo stabilne i po osiągnięciu pewnego plateu przestały w ogóle ewoluować, będą wystawiane na nowe próby, jeszcze bardziej wpływające na ich postać? Utwierdziłem się więc w swojej gorliwości i czekałem cierpliwie.

Oczywiście nie było żadnej podróży, poza pojedynczymi wypadami, które przestrzegały schematu. Sezon piąty był tak przewidywalny, że osoby trzecie musiały mnie zmuszać abym go oglądał, a pod koniec już dałem sobie spokój i tylko czytałem opisy, z których naprawdę można było się wszystko o danym odcinku dowiedzieć. Czułem że po prostu tracę czas, przeżuwając tego samego odgrzewanego kotleta, który mam w ustach od paru dobrych lat, oglądając te same postacie, w tych samych sytuacjach, lecz w nieco innej stylistyce. Mniej więcej w tym momencie postanowiłem pożegnać z serialem. 

Doskonale zdaję sobie sprawę, iż jest to serial dla dzieci - muszą być jakieś uproszczenia fabularne, a pewne kwestie stanowią tabu i nie wykonawcy nie mogą sobie pozwolić na szokowanie widza. Chodzi mi tylko oto, że siedem sezonów to naprawdę za dużo. Dla przykładu: "Bohemian Rapsody" jest niesamowitą piosenką, ale nie oznacza to, że chciałbym jej słuchać 149 razy. Wszystko się kiedyś znudzi, szczególnie gdy ciągnie się przez tak długo. Dlatego też czekam z wypiekami na twarzy na kolejne wieści na temat G 4.5, czegoś, co w moich oczach może odkupić serial z jego win.

Także po co? Dlaczego dalej oglądać MLP:FiM? Liczę na ciebie, FGE, gdyż naprawdę chciałbym wrócić, ale wciąż nie mogę się do tego przekonać.